macgom: Galicia- Produtos e Regiões Protegidas

Com muita cagança iniciamos aqui o que é, com toda a certeza, a primeira co-produção mundial galaico-portuguesa de blogs gastronómicos. Conduzidos por Manoel Foucellas, autor do Pantagruel, supongo, convido-vos a descobrir um pouco mais da Galiza, os grandes lugares pouco conhecidos do lado de cá da fronteira e algumas das melhores mesas da região autónoma. Vão ver que gostam e ficam fãs pelo que recomendo o prolongar da leitura nos links apensos. Depois, depois vão até à Galiza e verifiquem que são precisas mais que fronteiras políticas para destruir laços que se fundem na penumbra dos séculos.

"Galicia é un mundo en 28.000 Km2. É monte, é río, é historia, é, por riba de todo, costa. É, no gastronómico, materia prima – marisco, peixe, magnífica carne – pero tamén é berce dunha das escolas de cociña vangardista con máis pulo na España.

As visitas que non se deben perder son claras.

(fonte-wiki)

Compostela, por suposto.

(fonte-wiki)

A Torre de Hércules na Coruña, o farol en activo máis antigo do mundo, patrimonio da humanidade.

(fonte-wiki)

O recuperado casco antigo de Pontevedra. Fermosas vilas como Combarro en Pontevedra, Ribadavia en Ourense ou Muros na Coruña. O fin do mundo, Fisterra (Finisterrae).

Pero hai recantos menos coñecidos dos que se pode gozar como nun segredo. A min gústanme os miradouros sobre a caprichosa costa galega. Nas rías altas, as máis descoñecidas, a garita de Herbeira elévase en cantís de 600 metros sobre o Atlántico.

(fonte-wiki)

Perto, na garita da Vela, os aguillóns do impresionante cabo Ortegal.

(fonte-wiki)

O Monte Pindo, non moi lonxe de Fisterra, é o olimpo dos celtas, lugar segredo de cerimonias paganas, que permite sobrevoar moitos quilómetros da terrible Costa da Morte. Máis no sul, Cabo Home afróntase ás paradisíacas illas Cíes; os montes de Santa Tegra, na Guarda, e Aloia, en Tui, amosan inmellorables panorámicas a ámbalas veiras da raia antes de que o Minho morra no océano.

(fonte-wiki)

Non é costa, pero si ribeira: non se perdan a Ribeira Sacra, mistura entre história e pedra no esquecido interior de Galicia.

No comer tamén hai dúas Galicias. A tradicional, a de sempre, a do marisco, o peixe, a empanada, o

Polbo a feira (fonte - wiki)

polbo, a carne da vaca galega. Ninguén se vai equivocar se prefire esta opción.

Pero tamén hai vangarda sen perder as raíces:

Navaja lima-limón, na Casa Solla (fonte-Pantagruel, supongo)

Casa Solla, en Poio (Pontevedra), un exemplo de renovación tralo cambio xeracional; Pepe Vieira, en Sanxenxo (Pontevedra), outro referente da nova cociña galega que encarna o Grupo Nove; completando un triángulo dourado en poucos quilómetros,